Książki mojego dzieciństwa (1)

Książki są, i zawsze były, dla mnie bardzo ważne. Teraz jednak wydaje mi się to bardzo dziwne. Nie miałem bowiem ojca, a cóż dopiero czytającego ojca, moja mama nie lubiła czytać, a w domu nie było właściwie żadnych książek. Nijak się to ma do opowieści wielu znanych mi osób, którzy uwielbiają książki i dużo czytają. Ich stały element, to mole książkowe w rodzinie i/lub ich biblioteczki. 


Pierwsza czytanka 

Nauczyłem się czytać sam w wieku 5 lat. Jako dziecko często chorowałem. Leżałem chory w łóżku, sam w pustym mieszkaniu. Czekałem aż moja mama wróci z pracy Może się to komuś teraz wydać dziwne, że chore pięcioletnie dziecko zostawało samo w domu bez opieki. Ja sam nie zostawiłbym swoich dzieci samych nawet na dziesięć minut. Jestem nadopiekuńczy, wiem to. Ona też taka była, mam to po niej. Nie mogła jednak pozwolić sobie na tak częste branie zwolnienia chorobowego z pracy. Takie były czasy. Siedziałem więc sam i próbowałem składać literki w wyrazy, potem czytać pierwsze zdania. Już wtedy miałem kupiony przez mamę, kultowy dla wielu dzisiejszych dorosłych, "Elementarz" Mariana Falskiego. Czytanie musiało mnie naprawdę bardzo kręcić. Pamiętam scenę z ławki na plantach w rodzinnym mieście, kiedy to tak bardzo zaglądałem przez ramię jakiemuś czytającemu gazetę panu, że nie pozostało mu już nic więcej, jak tylko podzielić się  swoją gazetą z brzdącem. Zwycięzca następnie zabrał swój "łup", rozłożył go starannie na chodniku i studiował zawzięcie.

Jako pierwsze przeczytałem wiersze dla dzieci Jana Brzechwy, Juliana Tuwima, Stanisława Jachowicza i Marii Konopnickiej. Trudno powiedzieć, czyje wiersze były pierwsze, miałem różne wydania, także zbiorowe wszystkich wymienionych autorów. Teraz ja z kolei czytam je moim dzieciom, są jeszcze za mali na samodzielną lekturę. Zastanawiam się czasami, czy polubią te same książki, które ja czytywałem w dzieciństwie. A taką pierwszą książką, nie wierszowaną, którą samodzielnie przeczytałem, była "Jak Wojtek został strażakiem" Czesława Janczarskiego, lub, bo tu znowu zawodzi mnie pamięć, minęło tyle lat, "Rogaś z Doliny Roztoki" Marii Kownackiej.

Najukochańszą książką mojego dzieciństwa są "Dzieci z Bullerbyn" Astrid Lindgren. Potrafiłem ją czytać nieprzerwanie, całymi godzinami, w każdym miejscu i o każdej porze. Czas wtedy dla mnie nie istniał, całkowicie wsiąkałem w opowiadaną historię i atmosferę, a dzieci z tej książki były dla mnie braćmi i siostrami, bo byłem jedynakiem i rodzonych nie miałem.

W tamtym czasie, mając 6 czy 7 lat, przeczytałem też "Serce" Edminda de Amicisa. Niewiele pamiętam już z tamtej lektury. Wiem jednak jedno, książka zrobiła na mnie duże warażenie, bardzo przejąłem się losami bohatera, chyba nawet płakałem podczas czytania, co zdarzyło mi się  jak dotąd tylko dwa razy w życiu.

Tak całkowicie i na dobre zaraziłem się czytaniem, kiedy przeczytałem "Wyprawę do wnętrza ziemi" Juliusza Verne'a. Książka pochłonęła mnie całkowicie i bardzo rozbudziła moją wyobraźnię. Tym należy też pewnie tłumaczyć moje późniejsze zainteresowanie fantastyką, Lemem i innymi pisarzami science-fiction.