Biurokrata na wakacjach

Teatrzyk Zielona Gęś ma zaszczyt przedstawić:

"Biurokratę na wakacjach" 

Osoby:

Biurokrata i Amator Kąpieli 

Amator Kąpieli

(pośrodku jeziora): Ratunku! 

"Potworny wujaszek", czyli o tym jak nuda zabija

Teatrzyk Zielona Gęś ma zaszczyt przedstawić:
 

"Potwornego wujaszka"

 

Występują:
 

Potworny wujaszek, Nieszczęśliwa ciocia, Generał Mścisław

Potworny wujaszek:
(ocieka krwią)
 
 Nieszczęśliwa ciocia:
Cóż to za nowy kawał, Alojzy?
 
 Potworny wujaszek:
Zamordowałem baronową.
 
Nieszczęśliwa ciocia:
(głucho)
To już szósta zbrodnia w tym tygodniu. Alojzy, co się z tobą stało?

Potworny wujaszek:
Nuda. Nudzę się.

Nieszczęśliwa ciocia:
 Nudzisz się? Och, jaka szkoda, że jestem sparaliżowana, bo uplotłabym sobie wianek z narcyzów
i w tym wianku zatańczyłabym ci taniec Mórz Południowych. Pamiętasz, jak w Mszanie Dolnej...

Potworny wujaszek:
Gdzie jest nasz kotek?

Nieszczęśliwa ciocia:
Wyszedł na dach.

Potworny wujaszek:
Szkoda, bo chciałem go udusić. Dusić. Dusić. Nuda.

Nieszczęśliwa ciocia:
Och, uduś mnie, nieszczęsny. Przecież i tak nie dla mnie radość życia, skoro lewe oko mam wybite przez ciebie i tylko pół wiosny widzę w tym roku.

Potworny wujaszek:
Wiosna? Wiosna będzie, jak wróci generał.

Nieszczęśliwa ciocia:
Czy wróci?

Potworny wujaszek:
Wróci z bronią w ręku. Na białym koniu. I wszystkie dzwony uderzą. I nie będzie nudy, tylko konstrukcja i wielki, natchniony płacz odrodzenia. Jajka stanieją. Ja zostanę wojewodą smoleńskim. "God save general".

Generał:
(nie wraca)

Potworny wujaszek:
(dusi kotka)

K U R T Y N A


Konstanty Ildefons Gałczyński

Pierwodruk: «Przekrój» 1946, nr 57

Żona Wacia

Natalia i Konstanty Ildefons Gałczyńscy, 1947 rok

Żona Wacia
 

Cześć wam. Proszę o spokój. Jestem żona Wacia, prześladowanego wieszcza. Byli trzej bracia: Wacio, Gucio i Pucio - i wszyscy tworzyli, Wacio z wszystkich najdłużej, do ostatniej chwili. Lecz właśnie pióro złamał, o tak! i wbił w ścianę; wchodzę: kanapa - Wacio - i pióro złamane. Więc chciałam pióro skleić, Wacio dał znak brwiami, że nie, że już nie trzeba. I rzekł: "Taaak". I zamilkł. Na podłodze, koło miednicy, leżał w strzępach ostatni dramat Wacia pt. "Trąba", dziesięć aktów, a wszystko własną Wacia ręką. Lecz oni powiedzieli, że nie ma wydźwięku - więc Wacio wziął te akty, wsadził do kieszeni i poszedł ulicami pod deszczem jesieni, pośród tych złotych liści, przez tych wichur popęd, z kilową łzą na rzęsach, tragiczny jak Szopen. 

Prośba o wyspy szczęśliwe

Prośba o wyspy szczęśliwe

A ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź,
wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty rozwiej, zacałuj,
ty mnie ukołysz i uśpij, snem muzykalnym zasyp, otumań,
we śnie na wyspach szczęśliwych nie przebudź ze snu.

Pokaż mi wody ogromne i wody ciche,
rozmowy gwiazd na gałęziach pozwól mi słyszeć zielonych,
dużo motyli mi pokaż, serca motyli przybliż i przytul,
myśli spokojne ponad wodami pochyl miłością.

Konstanty Ildefons Gałczyński

1930

 

"Kłótnia żebraków" K.I. Gałczyński

ma zaszczyt przedstawić
obraz Breughela
pt.

"Kłótnia żebraków"

Żebrak pierwszy

(do Żebraka Drugiego): Czego pan tak patrzy na mnie? Co?

Żebrak drugi:

Przede wszystkim wcale nie patrzę, bo jestem ślepy.

Żebrak pierwszy:

Pan jest ślepy? Nic o tym nie słyszałem. Pan jest najwyżej początkujący ślepiec. Jak ja byłem ślepy, to pan jeszcze piżamę w zębach nosił, a na księżyc mówił kapusta.

Żebrak drugi:

A pan jest tak zwany rzekomy garbus, czyli człowiek o potrójnym sumieniu, czyli widmo pod latarnią.

Żebrak pierwszy:

A pan jest wodny osioł, czyli żaba.

Żebrak drugi:

Wodny osioł? Ha, niech i tak będzie! Ja zniosę wszystko. (znosi wszystko i w charakterze wodnego osła odpływa w nieznanym kierunku)

Kłótnia:

(ustaje)

Słońce:

(wschodzi)

K U R T Y N A

(spada)

Konstanty Ildefons Gałczyński

1949

Pieter Bruegel Kalecy, 1568

"Polski Wersal" - K.I.Gałczyński

 MA ZASZCZYT ZAWIADOMIĆ

PRZEŚWIETNĄ PT. PUBLICZNOŚĆ

z ubolewaniem, że przedstwienie

z powodu choroby nerek

 Hermenegildy Kociubińskiej

się nie odbędzie

                               Dyrekcja

PUBLICZNOŚĆ:

(ryki)

GŻEGŻÓŁKA:

Niestety proszę państwa, ale nic do tego, co jest wydrukowane powyżej, dodać nie mogę. Hermenegilda dziś nie wystąpi i improwizować nie będzie.

PUBLICZNOŚĆ:

Zmusić ją!

GŻEGŻÓŁKA:

Zlitujcie się, ona jest chora na nerki.

 PUBLICZNOŚĆ:

Niech ją szlag trafi, ale niech gra. Moliera też szlag trafił na scenie. Niech ona nie odgrywa hrabiny. Służba nie drużba. Pokazać nerki!

 GŻEGŻÓŁKA:

(pokazując obolałe nerki Hermenegildy):

Jak widzicie, wykluczone. Proszę państwa! Zamiast Hermenegildy wystąpią koledzy Osiołek Porfirion i pies Fafik i odegrają sztukę prof. Bączyńskiego z perkusją

pt.:

POLSKI WERSAL

Dekoracja: Drzwi. Fafik i Porfirion certują się, kto ma przejść pierwszy.

FAFIK:

(do Porfiriona):

Pan będzie łaskaw. (8 razy)

PORFIRION:

(do Fafika)

Nie. Pan będzie łaskaw. (10 razy)

FAFIK I PORFIRION:

(razem):

Zmęczyliśmy się.

(siadają, razem na siedzący)

Pan będzie łaskaw. Nie. Pan będzie łaskaw. (24 razy)

PORFIRION:

Uf, to ciężka robota. Ledwo zipię. 

(kładzie się)

 FAFIK:

 (kładzie się):

Pan będzie łaskaw.

 PORFIRION:

 Nie. Pan będzie łaskaw. 

(548 razy na leżący)

PERKUSJA:

 (bębny, kotły & filiżanki):

Pan będzie łaskaw. PAN będzie łaskaw. PAN będzie łaskaw.TA. TA. TA. PAN będzie łaskaw....

Kurtyna

K.I.Gałczyński "Teatrzyk Zielona Gęś", Wydawnictwo Iskry, s. 108-110.

"O wróbelku" - Konstanty Ildefons Gałczyński

K. I. Gałczyński, 1947

Wróbelek jest mała ptaszyna,
wróbelek istota niewielka,
on brzydką stonogę pochłania,
Lecz nikt nie popiera wróbelka
Więc wołam: Czyż nikt nie pamięta,
że wróbelek jest druh nasz szczery?!

kochajcie wróbelka, dziewczęta,
kochajcie do jasnej cholery!

 

Hamlet

Teatrzyk Zielona Gęś ma zaszczyt przedstawić:

HAMLETA

Żarłoczna Ewa

Teatrzyk Zielona Gęś ma zaszczyt przedstawić:

ŻARŁOCZNĄ EWĘ

Dwóch Polaków

Teatrzyk Zielona Gęś ma zaszczyt przedstawić 

DWÓCH POLAKÓW

Występują:

SANDWICZ, SKOCZWISKI

SKOCZWISKI:

Ja pana wykończę.

SANDWICZ:

A ja pana.

SKOCZWISKI:

Co? Dokumenty!

SANDWICZ:

Legitymacja!!

SKOCZWISKI:

Czy pan wie, kto ja jestem?

SANDWICZ:

A czy pan wiesz, z kim masz zaszczyt?

SKOCZWISKI:

Nie wiem, ale sądząc z pańskiego plugawego wyglądu, przypuszczam, że nie słyszał pan nawet o Heraklicie z Efezu.

SANDWICZ:

Nie. Mam w Efezie pańskiego Heraklita. Precz z Heraklitem z Efezu!

SKOCZWISKI:

Co? Niech żyje Heraklit z Efezu!

SANDWICZ:

(daje mu w twarz)

SKOCZWISKI:

Jak?

(daje mu w twarz)

Pauza dziejowa.

SANDWICZ:

Czy pana boli?

SKOCZWISKI:

O tak. Cierpię.

SANDWICZ:

I ja. Cierpimy. A znowu na jednej mapie nas nie było.

SKOCZWISKI:

Niemożliwe.

SANDWICZ:

Znowu intrygi.

SKOCZWISKI:

Przeklęta Europa.

SANDWICZ:

Ma pan lusterko? Czuję, że jagody* mi puchną.

SKOCZWISKI:

I mnie. Dobrze by było jakiś gorący kompres. Ma pan kuchenkę elektryczną?

SANDWICZ:

Mam, ale kontakt zepsuty.

SKOCZWISKI:

(jadowicie)

Był to pewnie pański jedyny kontakt z rzeczywistością.

SANDWICZ:

To nie pański interes. A kuchenki też nie ma. Zgubili.

SKOCZWISKI:

Kto zgubił?

SANDWICZ:

Nie wiem. Ot, zgubili i koniec. Od kuchenki został mi tylko sznur.

SKOCZWISKI:

(jak echo)

Ostał ci się ino sznur.

Światła ciemnieją; wiatr.

Kurtyna

* Uwaga dla czytelników zagranicznych: jagody po staropolsku policzki.

Konstanty Ildefons Gałczyński "Teatrzyk Zielona Gęś", Iskry, 2009, s. 19-21.

Pożegnanie z bronią

Teatrzyk Zielona Gęś ma zaszczyt przedstawić powieść pacyfistyczną pt.

POŻEGNANIE Z BRONIĄ

Występują:

BROŃ I AUTOR

AUTOR

(patetycznie, w sztywnym kołnierzyku):

 Żegnam na zawsze.

Kurtyna

uroczyście spada

Konstanty Ildefons Gałczyński "Teatrzyk Zielona Gęś", Wydawnictwo Iskry, Warszawa 2009, s. 153.

Miłość

Teatrzyk Zielona Gęś ma zaszczyt przedstawić:

MIŁOŚĆ

OSOBY:

ON&ONA

ON

(poeta)

Mario, kocham Cię. Kocham tak, jak nikt przedtem i potem. Jak nikt na świecie. Jak nikt w dziejach. Tak nie kochał ani Dante, ani Don Juan. Miłość. Czy Ty rozumiesz, co to jest miłość?

ONA

(medyczka)

Rozumiem. Jest to psychiczna hypermetamorfoza prowadząca do hypercenestezji, co w konsekwencji daje angiopatyczną neurastenię.

ON

Dziękuję.

Kurtyna

spada ze złowieszczym świstem

Konstanty Ildefons Gałczyński "Teatrzyk Zielona Gęś", Wydawnictwo Iskry, Warszawa 2009, s.152.

Idiota

Teatrzyk Zielona Gęś ma zaszczyt przedstawić:

IDIOTĘ

Ostrożność

 

Teatrzyk Zielona Gęś ma zaszczyt przedstawić jednoaktówkę pt.

OSTROŻNOŚĆ