"Nie cmykać"

"Położyłem się na prawym boku, naciągnąłem kołdrę na ucho, zamknąłem oczy i nagle poczułem, że absolutnie nie chce mi się spać, natomiast chce mi się jeść. Ładna historia, pomyślałem. Trzeba było natychmiast czymś się zająć i tak też zrobiłem.

Weźmy, na przykład, system dwóch równań całkowych typu rów­nań statystyki gwiezdnej; obie niewiadome funkcje znajdują się pod całką. Rozwiązywać można, oczywiście, tylko liczbowo, powiedz­my, na BESM... Przypomniałem sobie naszą BESM. Pulpit sterow­niczy koloru budyniu śmietankowego. Żenia kładzie na nim paczuszkę i powoli ją rozpakowuje. “Co masz dzisiaj?" - “Chleb z serem i kieł­basą. Z polską półwędzoną w plasterkach". - “E tam, żony ci braku­je! Ja mam kotlety domowe z czosnkiem. I kiszony ogórek". Nie, dwa ogóreczki... Cztery kotlety i żeby było do pary, cztery twarde kiszone ogóreczki. I cztery kawałki chleba z masłem.

Odrzuciłem kołdrę i usiadłem. A może w samochodzie zostały jakieś resztki? Nie, zjadłem wszystko co do okruszyny. Została tylko książka kucharska dla mamy Walki, mieszkającej w Leżniewie. Jak tam było... Sos pikantny. Pół szklanki octu, dwie cebule... i pieprz. Podaje się do dań mięsnych... O ile sobie przypominam, do małych zrazików. To świństwo - pomyślałem - nie do zwykłych zrazów, lecz do małych zra-zi-ków. Zerwałem się i podbiegłem do okna. Nocne powietrze wyraźnie pachniało małymi zra-zi-ka-mi. Gdzieś z głębi mej podświadomości wypłynęło: “Podawano mu stereotypowe w obe­rżach dania, jako to: kapuśniak, móżdżek z groszkiem, kiszony ogó­rek (przełknąłem ślinę) i nieśmiertelny słodki przekładaniec...". Trze­ba się jakoś oderwać, pomyślałem i wziąłem z parapetu książkę. Był to Pochmurny ranek Aleksego Tołstoja. Otworzyłem na chybił tra­fił. “Machno, gdy mu się złamał nóż do konserw, wyjął z kieszeni scyzoryk z mnóstwem ostrzy, w okładzinie z masy perłowej, i mani­pulując nim zaczął otwierać puszki z ananasami (masz ci los, pomy­ślałem), pasztetem strasburskim, z homarami, których silna woń ro­zeszła się po pokoju". Odłożyłem książkę i usiadłem na taborecie przy stole. W pokoju zjawił się nagle silny smakowity zapach, za­pewne tak pachną homary. Jąłem się zastanawiać, czemu nigdy do­tychczas nie kosztowałem homarów. Lub, dajmy na to, ostryg. U Dickensa wszyscy jadają ostrygi, manipulują składanymi nożami, krają grube pajdy chleba, smarują masłem... Zacząłem nerwowo wygła­dzać serwetę, na której widniały liczne, nie dające się wywabić, pla­my. Dużo i smacznie jadano na tej serwecie. Homary i móżdżek z groszkiem. Małe zraziki w pikantnym sosie. A także duże i średnie zrazy. Sapali najedzeni, z ukontentowaniem cmykali przez zęby... Sapać nie miałem po czym, zacząłem więc cmykać.

Widocznie robiłem to zbyt głośno i pożądliwie, za ścianą bo­wiem skrzypnęło łóżko, rozległ się jakiś hałas, mamrotanie i w drzwiach mego pokoju ukazała się babka. Miała na sobie długą płócienną koszulę, w rękach niosła talerz, wraz z nią wtargnął do pokoju prawdziwy, nie wyimaginowany zapach jadła. Uśmiechała się. Postawiła przede mną talerz i przemówiła słodziutkim basem:

- Posil się, dobrodzieju Aleksandrze Iwanowiczu, poczęstuj się. Czym chata bogata, tym rada...

- Ależ Naino Kijewno - bąknąłem - tyle kłopotu po nocy...
Równocześnie sam nie wiem kiedy palce moje chwyciły wide­lec z kościanym trzonkiem i zacząłem jeść, a babka stała obok, ki­wała głową i dogadywała:
- Jedz, dobrodzieju, jedz na zdróweczko... Wymiotłem talerz do czysta. Były to gorące kartofle z topionym masłem.
- Naino Kijewno - rzekłem z powagą - pani mnie ocaliła od głodowej śmierci.
- Najadłeś się? - spytała z jakąś nieżyczliwą nutką.
- Nieziemsko. Ogromnie dziękuję! Nie potrafi pani wyobrazić sobie...
- A co tu jest do wyobrażania - przerwała już z prawdziwą zło­ścią. - Pytam, czy się najadłeś? No to oddaj talerz... Talerz dawaj, słyszysz?!
- Pro... proszę, dziękuję - wykrztusiłem.
- Proszę, proszę... Karmić ich za dziękuję...
- Mogę zapłacić. - Byłem już bliski gniewu.
- Zapłacić, zapłacić... - Szła ku drzwiom. - A jeśli za to w ogóle się nie płaci? I po co było kłamać...
- Jak to kłamać?
- Ano tak! Sam mówiłeś, że nie będziesz cmykać... - Umilkła i zniknęła za drzwiami".

Arkadij i Borys Strugaccy "Poniedziałek zaczyna się w sobotę".

nokaut.pl porównywarka cen > Fantastyka i science fiction | Kryminał, sensacja, przygoda | Literatura piękna i klasyczna