Wszyscy oficerowie przebywający w
szpitalu mieli obowiązek cenzurowania listów pacjentów - szeregowców, którzy
leżeli w innych salach. Było to nudne zajęcie i Yossarian doznał zawodu,
przekonawszy się, że życie szeregowców jest niewiele ciekawsze niż życie
oficerów. Po pierwszym dniu tej pracy stracił do niej zupełnie serce i, aby się
nieco rozerwać, zaczął sobie wymyślać zabawy. Precz z określnikami, oświadczył
pewnego razu, i we wszystkich listach, które przeszły przez jego ręce, znikły
przysłówki i przymiotniki. Innego dnia wypowiedział wojnę spójnikom. Jeszcze
większą inwencję wykazał w dniu, kiedy to powykreślał wszystko oprócz „a”, „i”,
„ale” itp. Stwierdził, że dynamizuje to napięcie między wierszowe, a poza tym
prawie zawsze nadaje listom o wiele bardziej uniwersalny charakter. Potem
zamazywał pozdrowienia, pozostawiając tekst listów nietknięty. Pewnego razu
zaczernił wszystko z wyjątkiem słów „Kochana Mary” i dopisał pod spodem
„Tęsknię za tobą tragicznie. A.T. Tappman, kapelan Armii Stanów Zjednoczonych”.
A.T. Tappman był ich kapelanem.
Kiedy wyczerpał już wszystkie możliwości w tekście listów, zaczął atakować nazwiska i adresy na kopertach, jednym niedbałym ruchem dłoni unicestwiając całe domy i ulice, niwecząc metropolie, jakby był Bogiem. Paragraf 22 wymagał, aby każdy ocenzurowany list był podpisany przez oficera, który go czytał. Yossarian większości listów nie czytał w ogóle i na tych podpisywał się imieniem i nazwiskiem. Te, które czytał, podpisywał jako Washington Irving. Kiedy stało się to zbyt monotonne, pisał Irving Washington. Cenzurowanie kopert miało poważne następstwa, gdyż wywołało falę zaniepokojenia w pewnej nie lubiącej rozgłosu instytucji wojskowej, która skierowała do szpitala swojego człowieka jako rzekomego pacjenta. Wszyscy wiedzieli, że jest to facet z Wydziału Śledczego, ponieważ wypytywał o oficera nazwiskiem Irving lub Washington i już na drugi dzień odmówił cenzurowania listów. Zbyt go to nudziło.
Joseph Heller "Paragraf 22".
No - i jak tu się nie śmiać?
OdpowiedzUsuńHeller nigdy już potem, ani też nigdy przedtem, nie był w tak wybornej formie jak przy "Paragrafie 22". Mogę czytać tą książkę w nieskończoność.
OdpowiedzUsuń