Nic z wyjątkiem lenistwa nie powstrzymuje mnie przed tym, by zostać pisarką. Dobrą pisarką.
Dlaczego pisarstwo jest dla mnie ważne? Sądzę, że głównie z przyczyn egoistycznych. Chcę pisać, by móc się określać mianem pisarki, a nie dlatego, że mam coś ważnego do powiedzenia. Ale co w tym złego? Podbudowując nieco własne ego – na przykład metodą faktów dokonanych, której używam w tym dzienniku – w końcu osiągnę pewność, że mam (ja mam) coś do powiedzenia, coś, co należy powiedzieć.
Moje “ja” jest wątłe, ostrożne, zbyt roztropne. Dobrzy pisarze wykazują się egoizmem tak wielkim, że graniczy on z głupotą. Rozsądna ja i krytycy poprawiamy ich – ale rozsądek pasożytuje na twórczych siłach geniuszu.
Susan Sontag, Odrodzona. Dzienniki, tom 1, 1947-1963, przeł. Dariusz Żukowski, wyd. Karakter, Kraków 2012, s. 207-208.
Źródło: Poczytalnia/kultura czytania, blog Joanny Janowicz.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz